Afscheid
Door: Anne
Blijf op de hoogte en volg Anne
12 November 2012 | Nederland, Grootebroek
Vrijdag 9 november, 14:10 Chinese tijd. Fasten your seatbelts, ready for take-off. Het vliegtuig rijdt achteruit. Weg van Nanchang. De stad waar ik de afgelopen zes maanden heb doorgebracht. Avonturen beleefd. Vrienden gemaakt. Ik ben nog niet weg maar wil al weer terug.
Pats boem, alles achterlaten. Koffer inpakken. Help!!! Ik heb veel te veel verzameld hier. Het merendeel moet daar blijven. Gelukkig kan ik mensen blij maken met mijn dingen.
Het is een drukke week geweest. De laatste data verzameld, een presentatie gebouwd, afscheid voorbereid. Tussen alle bedrijven door mijn koffer tig keer in en uitpakken omdat je dingen toch wel of toch niet mee wilt nemen. Lingke moest er iedere keer smakelijk om lachen als ik weer eens door het appartement drentelde.
Woensdag 7 november: de presentatie en het afscheidsfeetsje. Geweldig! Het werd een bonte middag, in de collegezaal. Men had in twee dagen dansjes voorbereid, inclusief de Koreaanse gangnam style. Die is hier ook doorgedrongen net als in de rest van de wereld heb ik gemerkt. Het werd een lollige middag. Chinezen zijn erg creatief als ik het zo zie, en ook te porren voor eierrace. Rondje door de zaal, tussen de collegebanken door met een gekookt ei op een eigenlijk te kleine lepel. de Gebroeders Ko of de Kabouter Plop dans op de achtergrond.
Koekhappen viel ook goed in de smaak, groot gelach om mensen die continue heen en weer liepen op zoek naar het touw. Ik deed er zelf ook aan mee, tijd geleden.
Moet ik nu al deze mensen hier laten? Kan ik ze niet meenemen? Ik zou het graag willen. Ik ben me er thuis gaan voelen. Maar ja, aan alles komt een eind natuurlijk. Er zijn dingen die ik (heel erg), ga missen.
Ook dingen die ik absoluut niet zal missen.
Wat ga ik niet missen?? Het chaotische verkeer, de herrie van de stad, de blikken die altijd op me geworpen werden, het gegeven dat ik de dingen om me heen niet kan lezen en verstaan.
Wat ga ik wel missen?? Mijn vrienden, de onverwachte gebeurtenissen, het lab, misschien de chaos toch ook wel denk ik. Het gemak waarmee sommige dingen gebeuren. Het schrijven van de blogs. Dat was ook wel een uitlaatklep. Ik kan tegen de Chinezen wel vertellen wat me allemaal opvalt en dergelijke, maar dan krijg ik een verdwaasde blik: ‘wat is daar nu raar aan? Zo gaat het toch gewoon?’
Als ik heimwee krijg ga ik gewoon mijn kleding met de hand wassen, met stokjes eten en onder een klamboe slapen. Dan kom ik een heel eind denk ik. En er zijn bergen foto’s om te bekijken.
Zoals ik zei, aan alles komt een eind, ook het schrijven van blogs. Het was heel erg leuk om te doen, en de reacties te lezen. De vragen die mensen stelden gaven me weer nieuwe inspiratie. Weer een stap dieper de cultuur in, die zo ver bij ons vandaan staat. Ik vraag me inmiddels af hoe het ooit zo heeft kunnen zijn dat ik daar niet heen wilde. Prachtige mensen! Het allermooist waren de oude mensen op het platteland. Klein, vol rimpels. Een heel leven achter de rug, maar nog steeds met lichtjes in de ogen.
Als ik aan alles terugdenk krijgen mijn ogen ook lichtjes, Chinese lichtjes. En dingen om aan terug te denken zijn er genoeg.
Ik wil iedereen bedanken voor het meelezen, de vragen en de inspiratie. Dat maakt het schrijven van blogs helemaal leuk natuurlijk :). Wat mij nu rest is het bijslapen van de jetlag en mijn data verwerken. Het Nederlandse leven begint weer. Er is hier veel veranderd maar ook veel hetzelfde gebleven.
Tot ziens! Zeijen!
Anne
Pats boem, alles achterlaten. Koffer inpakken. Help!!! Ik heb veel te veel verzameld hier. Het merendeel moet daar blijven. Gelukkig kan ik mensen blij maken met mijn dingen.
Het is een drukke week geweest. De laatste data verzameld, een presentatie gebouwd, afscheid voorbereid. Tussen alle bedrijven door mijn koffer tig keer in en uitpakken omdat je dingen toch wel of toch niet mee wilt nemen. Lingke moest er iedere keer smakelijk om lachen als ik weer eens door het appartement drentelde.
Woensdag 7 november: de presentatie en het afscheidsfeetsje. Geweldig! Het werd een bonte middag, in de collegezaal. Men had in twee dagen dansjes voorbereid, inclusief de Koreaanse gangnam style. Die is hier ook doorgedrongen net als in de rest van de wereld heb ik gemerkt. Het werd een lollige middag. Chinezen zijn erg creatief als ik het zo zie, en ook te porren voor eierrace. Rondje door de zaal, tussen de collegebanken door met een gekookt ei op een eigenlijk te kleine lepel. de Gebroeders Ko of de Kabouter Plop dans op de achtergrond.
Koekhappen viel ook goed in de smaak, groot gelach om mensen die continue heen en weer liepen op zoek naar het touw. Ik deed er zelf ook aan mee, tijd geleden.
Moet ik nu al deze mensen hier laten? Kan ik ze niet meenemen? Ik zou het graag willen. Ik ben me er thuis gaan voelen. Maar ja, aan alles komt een eind natuurlijk. Er zijn dingen die ik (heel erg), ga missen.
Ook dingen die ik absoluut niet zal missen.
Wat ga ik niet missen?? Het chaotische verkeer, de herrie van de stad, de blikken die altijd op me geworpen werden, het gegeven dat ik de dingen om me heen niet kan lezen en verstaan.
Wat ga ik wel missen?? Mijn vrienden, de onverwachte gebeurtenissen, het lab, misschien de chaos toch ook wel denk ik. Het gemak waarmee sommige dingen gebeuren. Het schrijven van de blogs. Dat was ook wel een uitlaatklep. Ik kan tegen de Chinezen wel vertellen wat me allemaal opvalt en dergelijke, maar dan krijg ik een verdwaasde blik: ‘wat is daar nu raar aan? Zo gaat het toch gewoon?’
Als ik heimwee krijg ga ik gewoon mijn kleding met de hand wassen, met stokjes eten en onder een klamboe slapen. Dan kom ik een heel eind denk ik. En er zijn bergen foto’s om te bekijken.
Zoals ik zei, aan alles komt een eind, ook het schrijven van blogs. Het was heel erg leuk om te doen, en de reacties te lezen. De vragen die mensen stelden gaven me weer nieuwe inspiratie. Weer een stap dieper de cultuur in, die zo ver bij ons vandaan staat. Ik vraag me inmiddels af hoe het ooit zo heeft kunnen zijn dat ik daar niet heen wilde. Prachtige mensen! Het allermooist waren de oude mensen op het platteland. Klein, vol rimpels. Een heel leven achter de rug, maar nog steeds met lichtjes in de ogen.
Als ik aan alles terugdenk krijgen mijn ogen ook lichtjes, Chinese lichtjes. En dingen om aan terug te denken zijn er genoeg.
Ik wil iedereen bedanken voor het meelezen, de vragen en de inspiratie. Dat maakt het schrijven van blogs helemaal leuk natuurlijk :). Wat mij nu rest is het bijslapen van de jetlag en mijn data verwerken. Het Nederlandse leven begint weer. Er is hier veel veranderd maar ook veel hetzelfde gebleven.
Tot ziens! Zeijen!
Anne
-
12 November 2012 - 15:17
Gerrie:
Wat een mooie afsluiter, een mooi verhaal vol gevoel Anne! Het is duidelijk dat China een speciaal plekje in je hart heeft veroverd..!!
Gelukkig zijn er dan foto's, die altijd voor jezelf getuigen zijn van je herinneringen, en ook jaren later nog opnieuw bijna vergeten herinneringen op kunnen roepen als de dag van gisteren.
Lieve Anne, ik heb ook altijd enorm genoten van je blogs, het geeft een uniek kijkje in het Chinese leven, door jou analytische, westerse ogen. Heel erg leuk en je blogs lazen altijd erg prettig!
En het is zeer fijn jou weer aan deze kant van de aardbol te hebben.
Slaap lekker bij, geniet van je foto's en van het ellenlange uitzoekwerk, mijn advies zou zijn: maak vooral een fotoboek van je tijd daar, voor jezelf maar ook om makkelijk aan andere mensen te laten zien! En natuurlijk zit hier iemand te trappelen van ongeduld om je weer echt te knuffelen en om je verhalen en foto's aan te horen ;-)!
Sterkte met het weer terugkomen in de Nederlandse planningscultuur, ik denk dat het vast wel snel weer went.. misschien ook wel iets te snel, dat je soms nog terugdenkt aan de chaos en het wat soepeler omgaan met planning in China. ;-).
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
