De eerste week...

Het is inmiddels een week geleden dat ik in Nanchang aankwam. Ik begin mijn draai wel te vinden en ben min of meer begonnen met de opdracht. De donderdag dat ik aankwam moest ik gelijk dingen gaan doen. Namelijk beddengoed kopen. Dat was er niet, en handdoeken evenmin. Dus voor bijkomen van de vliegreis was even geen tijd.
Gelukkig had ik nog genoeg adrenaline van de stress even daarvoor op het vliegveld van Guangzhou en de autorit naar de stad.
We gingen naar de ‘supermarkt’. Min of meer vergelijkbaar met de Tesco. Je kon er vrijwel alles kopen. Het eerste wat me opviel: het stinkt hier!! Net als in de toko in Wageningen. Ik kon alleen niet thuisbrengen wat ik rook. Het zal wel de combinatie van verschillende dingen geweest zijn. Kruiden, vlees, vis, alles door elkaar.
Naast de lucht in de supermarkt viel het me op dat er heel erg veel personeel was. Op iedere hoek van het schap stond wel een medewerker te kijken wat je aan het kopen was. Ze liepen achter je aan en pakten dingen weer uit je handen als het er ook maar even op leek dat je ze terug wilde leggen. Toen ik de hoeveelheid medewerkers zag bedacht ik me dat het waarschijnlijk een manier is om mensen aan het werk te helpen. Al die 1.3 miljard Chinezen moeten toch eten en daar moet voor gewerkt worden. Blijkbaar hebben ze een weg gevonden via de supermarkt. Het was niet eens echt druk toen wij er waren en er was toen meer personeel dan klant. Ik vroeg me af waar het geld voor het salaris van de medewerkers vandaan kwam. Ik kon het niet bedenken maar blijkbaar was het toch rendabel om zoveel personeel te hebben. De supermarkt is vrij chaotisch opgezet. Vergelijkbaar met een supermarkt in Kopenhagen waar ik geweest ben. Dingen liggen overal en dicht op elkaar. Het schreeuwt je min of meer tegemoet. Niet echt prettig.
Maar goed. De spullen die ik zocht heb ik uiteindelijk weten te vinden en konden we terug de warmte en drukte in. Druk was het! Chaos in de bus, en je moest je evenwicht goed bewaren.
’s Avonds viel ik als een blok in slaap, gelukkig maar. Want ik had wat slaap in te halen na een nacht doorhalen.

Vrijdag meteen het diepe in gegooid. Er was een meeting van de vakgroep. Ik werd welkom geheten en moest me voorstellen. Het duurde uiteindelijk 2.5 uur (er werden presentaties gegeven) en ik kon door de jetlag heel moeilijk mijn ogen open houden. Maar Lingke vertelde over ons onderzoek en ik moest een deel van de vragen beantwoorden. Ik werd dus wel gedwongen wakker te blijven :p.
Ik werd verwelkomd met een ‘small party’. Dit hield in dat er taart was. Een hele grote, en ik moest em snijden… leuk is dat. Ben je ergens en moet je zoiets doen. Ik was helaas een beetje te verbouwereerd om er een foto van te maken. Ik kreeg een mini plastic mes/taartschep waar een en er zat een gat in. Conclusie: bende…
Verder was het wel gezellig en mensen kwamen zich voorstellen. Ik voelde me inderdaad welkom, en dat was de bedoeling :)
De rest van de dag ging op aan regel-dingen. Invullen van formulieren en langs het politiebureau. Er was alleen geen afspraak gemaakt en degene die we moesten hebben had geen tijd. Maandag terug.
Nou ja, ik had vanuit de bus wel weer iets van de stad gezien.
Zaterdag werd ik meegenomen naar een grill restaurant. Daar gingen we lunchen. Ik wist niet wat ik meemaakte! Door enige complicaties ’s morgens was het mijn ontbijt geworden. En dat was niet echt fijn. Ik wist niet wat ik at en knoflook en peper bij mijn ontbijt vind ik niet zo lekker. Het was ontzettend druk daar. Wel heb ik beter kennis gemaakt met de groep en dat is ook fijn. Chinezen zijn dol op foto’s en ik moest een half uur lang met jan en alleman op de foto. ‘Can I take a picture with you?’ En op een gegeven moment zelfs: ‘are you free?’ Ach ja, cultuur verschil.
Ze waren verbaasd dat ik stokjes kon gebruiken, en dat ook nog eens met links deed. Ik moet nog wel even mee oefenen, en eten gaat niet denderend snel. Over zes maanden kan ik het vast beter :p.

Zondag de stad uit geweest naar een meer, Aixihu (hu=meer) met een aantal mensen. Veel bruidsparen gezien die daar foto’s kwamen maken. Hier maakt de kleur van de bruidskleding volgens mij niet uit. In ieder geval bij de bruidegom niet. Ik heb zelfs iemand in een roze pak gezien. In de tijd dat we er zaten, een uur ofzo, zijn er een stuk of zeven paren langs geweest. Leuk om te zien :). De rest van de tijd werd besteed aan vliegeren met te weinig wind, vlieger uit de boom halen en door het park lopen. Foto’s moesten er natuurlijk ook gemaakt want er waren mensen mee die nog niet met een westerling op de foto stonden.

Maandag was het tijd om te beginnen. Maar eerst bureaucratische dingen op het politiebureau doen en dat duurde de hele ochtend. Dinsdag moest ik naar het ziekenhuis, weer de hele ochtend. Papieren nakijken en nog een longfoto maken. Uiteindelijk was ik gezond verklaard en mochten we weg met een document. ’s Middags weer lezen.

Woensdag was er geen elektriciteit op het lab en werd ik mee gesleurd naar een karaoke bar (KTV). Niets voor mij. Chinezen zijn van de zoete (Chinese) liedjes. Ik niet… En de muziek stond zo hard dat ik doof werd. Maar aan de andere kant is het wel een goede manier Chinees te leren. Je kunt luisteren naar de tekst en tegelijkertijd mee lezen. Toch nog een leerzame middag dus :p En iets van de Chinese studenten-cultuur meegekregen.
Verhaal is wel lang genoeg geworden merk ik…