Eten!

Het eten… Daar kan ik volgens mij dagelijks over schrijven, en ik denk dat het niet de enige keer zal zijn. Iedere dag eet ik andere dingen en ik weet niet altijd wat ik kan verwachten. Vaak is het heel gepeperd. Het niet weten wat je ermee aan moet begint al bij het ontbijt. Chinezen eten dan rustig dingen als noedels ed. Dingen die wij in principe als avondeten beschouwen. Het is me niet gelukt zulke dingen ’s morgens weg te krijgen. Overigens ook niet zo hard geprobeerd en ik ga het niet doen ook. Ik ga op zoek naar dingen die enigszins op brood lijken. Brood is in het Chinees mien báo. Het meest gegeten brood wordt gestoomd, man tou. Het kan ook gefrituurd worden. Dan krijg je eigenlijk oliebol. Ik heb een keer die oliebol als ontbijt gegeten, maar toen zat ik vol, kreeg het niet op. Dat is het dus ook niet.
De man tou is wel lekker, alleen een beetje flauw als je het vergelijkt met de andere dingen die men meestal heet, maar voor mij een verademing. Bij het middag- en avond eten brand mijn mond nog weleens weg, en ook de maag en slokdarm doen daar ‘vrolijk’ aan mee. Niet dus, het heeft zeker wel buikpijn opgeleverd. Inmiddels is het me duidelijk dat je schalen met zichtbare grote stukken rode peper links moet laten liggen. En dan ontdek je dat er niet heel veel meer overblijft. Toch maar wel peper dan en die naast je bord leggen. Dat zie je meer gebeuren. Ik ben dus niet de enige die het te heet vind. Overigens, Chinezen leggen de dingen die ze niet moeten gewoon op tafel!!! En laten het daarna liggen. Daar moest ik heel erg aan wennen, Nederlanders leggen dingen op de rand van hun bord (dat heb ik in mijn opvoeding in ieder geval meegekregen).
Nu moet ik zeggen dat de Chinese borden meestal niet over een rand beschikken om dingen op te leggen aangezien er uit kommen gegeten wordt. Maar dan nog, op een papiertje oid is een stuk beter naar mijn idee. Er zitten nog meer mensen aan die tafel!
Het smakken is me overigens meegevallen. Dat gebeurd niet zo heel veel terwijl ik dat wel overal lees. Blijkbaar hebben de Olympische Spelen toch hun indruk achter gelaten. De jongere generatie eet in ieder geval grotendeels, niet altijd, met mond dicht. Hoe dat bij ouderen is weet ik niet.

Het eten is niet overal in China zo scherp, er zijn veel verschillende keukens aangezien er vroeger, heel veel verschillende China’s waren die onder Keizer Qin Shi Huangdi (259 v Chr.-210 v Chr) min of meer een werden.
Er komen vrij veel studenten uit het noorden. Zo ook Lingke, ze komt uit Weihai in de Shandong provincie, redelijk in de buurt van Beijing. Daar is het eten veel minder scherp gekruid. Misschien had ik daar naartoe moeten gaan… Doordat China ‘één’ geworden is raken de keukens steeds meer gemengd, maar toch blijft de scheiding duidelijk zichtbaar.
Over heet eten gesproken. We zijn bij het Aixihu (meer) geweest, en we gingen picknicken. Daarvoor boodschappen doen. Iemand had bedacht eenden-nek mee te nemen. Ik keek heel bedenkelijk toen me aangeboden werd het te proeven. Het is een typische ‘lekkernij’ uit Nanchang. Ik pakte het aan en staarde er naar. Kun je dat eten? Ik keek er eens goed naar, maar misschien was dat niet zo’n goed idee. Het was een beetje te herkenbaar. Je zag de slokdarm en luchtpijp zitten :s. Er werd aangedrongen het te proeven. Gaat ie dan… een minihapje. HEET!! Toen heb ik mijn principes dat het zonde is eten weg te gooien heel snel opzij gezet. Niet opgegeten. Het lukte me echt niet.

Verder staat het eten naast stijf van de peper ook stijf van de knoflook. Mensen, als ik terug ben kan ik even nergens heen, moet eerst een week in quarantaine ofzo. Dan is de knoflook misschien enigszins weg. Ik eet het maar gewoon, anders word ik zelf gek natuurlijk. En ik kan niet anders want ze stoppen het vrijwel overal in. Soms zelfs hele tenen. Die eet ik maar niet; vies.
De typische manier van eten is als volgt: je krijgt een kommetje rijst en een paar stokjes. Op tafel staan schaaltjes met gerechten, vlees, groente, vis, oid. Vaak een combinatie van meerdere dingen in een saus. Je eet je rijst en pakt wat uit de schaal. Als je dingen van bovenaf pakt is het zeker erg lekker! Totdat je verder naar onder komt. Dan word het steeds heter. Tot ik een bepaald punt bereikt heb, dan is het klaar. De Chinezen eten de rest dan maar :p. Doen ze meestal ook, of het gaat weg. Misschien vinden ze het zelf te heet…