Verblijfsvergunning

Als je voor langere tijd ergens verblijft, moet je je laten registeren. Op zich een goede en normale zaak. Dan weet men tenminste waar je uithangt als er iets aan de hand is. Dat China een land is waar het draait om papierwerk en formulieren had ik al gemerkt bij het aanvragen van het visum. Iedere letter wordt gecheckt en jijzelf wordt daarin meegenomen. Ellenlange formulieren invullen en alles in drievoud kopiëren. Overal foto’s bij doen.
Toen ik mijn toelatingsbrief voor de universiteit had ontvangen, toen ik nog in Nederland was, las ik daarop dat ik 8(!) foto’s met dezelfde maat als in mijn paspoort moest hebben en me binnen twee weken moest laten registeren bij een lokaal politiebureau. Ik was hoogst verbaasd en mailde Lingke of het echt nodig was. Ze wist het niet en vroeg het aan Professor Chen. Antwoord was ja. Maar je kunt ze ook hier in China laten maken. Dat is goedkoper.
Mooi, weer een zorg in Nederland minder.
Aangekomen in China een foto gemaakt. Toen ik ze kreeg kwam ik er achter dat ze bewerkt waren! Zo wit ben ik niet! Maar blijkbaar vond de Chinees die de foto had gemaakt dat ik te rood was en heeft het weggehaald. Rare foto is het nu. Toen we ze gingen halen bleken er vier geprint te zijn ipv 8. Terug dan maar, volgende dag voor de andere vier. Toen kreeg ik de onbewerkte versie. In Nederland is het volgens mij niet toegestaan foto’s voor officiële documenten te manipuleren. Hier blijkbaar wel. En ik mag lachen! Alhoewel ik dat niet zeker weet want in de meeste paspoorten zie ik toch de sombere foto’s. Maar er is nooit iets gezegd over de foto die ik iedere keer weer bij de papieren moest plakken. Het zal wel goed zijn dan. Anders zeggen ze het echt wel.

Maar genoeg over de foto. Ik had gezegd dat die bedoeld was voor ‘papieren’ (die Tos in het boek Otje niet had). Bij het politiebureau moest ik alles invullen, wat ik kwam doen en tot wanneer.
Ziekenhuis, idem dito. Alhoewel ik niet hoefde in te vullen hoe lang ik bleef. Wel moest er een foto aangeleverd worden.
Documenten voor de universiteit, weer een foto. Linke had mijn foto ook in-gescand en uitgeprint. Die konden we nog weleens nodig hebben. En die hebben we ook gebruikt waardoor ik nu foto’s over heb. Als ik die later niet toch nog nodig heb.

29 mei was het zover, we gingen naar de immigratiedienst voor mijn verblijfsvergunning. Midden in de stad, aan de andere kant. Eerst met de ‘schoolbus’ naar de nieuwe campus waar Ms. Li ons (Lingke en mij) ophaalde. Leuk om iets van de stad te zien! Ik zag genoeg.
Binnen weer formulieren invullen en een foto plakken. Naar boven voor een handtekening.
Ik werd ingevuld maar er kwam niets uit (gebeurde Tos ook, alleen kreeg ik geen driftbui…). Het ging allemaal in het Chinees namelijk en ik werd even aangekeken. Ik stond niet in het systeem. De naam die de politieagent de 1e maandag had ingevuld, Anne, kwam niet overeen met mijn paspoort, Anne Maria. ERROR!! Bug in het systeem en ik bestond er niet (hij doet het niet, hij doet alleen delete delete).
Bellen naar de universiteit en het politiebureau in kwestie. Het ging veranderd worden. Hogere lagen (immigratiedienst) kunnen niets wijzigen in de gegevens doorgegeven door lagere lagen (lokale politiebureau). Half uur buiten gestaan in de hitte omdat er binnen gerookt werd (!). weer terug en aansluiten bij de rij mensen met hetzelfde probleem, een vrouw met een Canadees paspoort en nog iemand. De nieuwe gegevens waren niet gearriveerd. Problemen en om 14:00 konden we terug komen. Ok dan. Wachten.

Lingke ging terug en ik ging met Ms Li mee. Ze heeft me wat van de stad laten zien en we zijn bij de Yangzi river (bijna langste rivier ter wereld) geweest. Lunchen bij Ms Li thuis en naar een openlucht theater in aanbouw. Daar stonden nieuwe ‘ancient statues’, beelden van figuren gebruikt in de traditionele Chinese Opera. Erg leuk om te zien.

14:30 weer naar de immigratie. Gegevens waren gewijzigd en we kregen de handtekening. De man achter het bureau zag mijn haar en mijn foto. ‘Is that your natural hair style?’ ‘Yes, it just happens and I cannot do anything about it.’ Hij leek me niet echt te geloven en zette een krabbel.
Terug naar beneden. Bleek daar dat we de formulieren met de verkeerde kleur pen hadden ingevuld. Blauw ipv zwart. Moest alles weer opnieuw…
weer naar boven voor een nieuwe krabbel. Die kregen we.
Weer naar iemand anders en zowaar, alles was goed! Ik mocht betalen (400 yuan). En na 4 juni terugkomen om de vergunning op te halen.
Ander soort dag dan meestal dus :p.

Inmiddels was het 7 juni en Ms Li zou langs de immigratiedienst gaan voor mijn vergunning. Ze had gevraagd of ik dan mee moest en er werd toen gezegd dat dat niet nodig was. Ik had daar al een hard hoofd in, maar goed. Ik nam het maar aan.
’s middags kwam Juan naar me toe met de vraag of ik mijn paspoort had. Tuurlijk! Die moest toch naar het politiebureau. Zie je wel! Je moet je als buitenlander overal identificeren en bij de immigratiedienst al helemaal.
Dus ik ben met Juan mee gegaan naar het midden van de stad. Weer een leuke busrit in de warmte. En daar aangekomen ging alles supersnel! Een minuut of 10 later stonden we weer buiten! Dus het kan toch makkelijk… als alles klaar is. Overigens heb ik een ander document gekregen dan gedacht. Het is gewoon een sticker in mijn paspoort. Dat ik mag blijven. Ik dacht dat ik een bewijs kreeg en dat een van de vele foto’s die ik moest maken er op zou komen. Maar nee. Helaas kan ik de overgebleven foto's in Nederland niet gebruiken. Te vrolijk :p
Ik mag zelfs langer blijven dan ik dacht, tot 30 november! Dat is wel een fijn gevoel. Loop ik niet zo snel het risico hier illegaal rond te lopen mochten er vertragingen oid zijn.
Maar rond half november is het wel weereens tijd om terug te komen denk ik ;)