Boodschappen doen

Nu ik hier wat langer ben weet ik een beetje de weg en word het tijd om er af en toe alleen op uit te trekken. Alleen, dat is moeilijk. Ik ga regelmatig alleen weg, om onderweg mensen tegen te komen.

Ik ging een keer boodschappen doen, brood kopen omdat ik ‘Hollands’ wilde ontbijten. Brood (man tou) met jam van Mama. Ik had het brood gevonden, op de sticker stonden drie tekens. Ik ging er toen vanuit dat het brood zonder vulling was. Het gebeurt hier namelijk ook nog weleens dat ze vulling in het brood doen, groente, vlees of een zoete pasta van bonen. Allemaal wel lekker, maar niet ’s ochtends en niet in combinatie met zwarte bessen jam… Dus ik wilde de naturel variant hebben. Ik had mijn brood gepakt en liep verder. Toen kwam ik een zestal verraste mensen uit het lab tegen. Verrast dat ik alleen was. Nou ja, toen ze er toch waren heb ik gevraagd of ik het goede brood had, dat ook mee was naar het meer. Bleek niet zo te zijn. Het was de variant met de bonenpasta. Oh. Dus terug. Bleek het naturel brood omschreven te worden door een heel lang woord!! Dat had ik echt niet verwacht. Maar er stond dat het handgemaakte bollen waren. Of dat nu wel of niet zo is laat ik even in het midden. Tsja, dat kan natuurlijk ook. Het langste woord voor de het brood variant met de minste ingrediënten. Handig dat ik ze tegen kwam. En anders was ik er natuurlijk snel genoeg achter gekomen.
Uiteindelijk zagen ze het blijkbaar niet zitten me alleen te laten alhoewel ik zei dat dat goed was. Een is gebleven en we hebben samen het snoep-schap (of eigenlijk de snoep schappen) bestudeerd. Ook erg leuk en heb typisch streekdingen geproefd. Deze keer waren ze zoet :) ook weleens lekker.
mis de vla eigenlijk wel. Gelukkig is er wel yoghurt (overigens altijd met suiker, ook de ‘plain’ variant). Die wordt aangeleverd in zakjes en je krijgt er een rietje bij. Dat is wel weer anders. Kaas is er, van die plasticjes die ze bij de McDonalds op de hamburgerbroodjes doen. Dat voegt niet veel toe denk ik.
Het is me opgevallen dat men hier veel bonen eet. Ook in zoete variant. In een een of ander drankje. Wel lekker eigenlijk, ik zou er alleen zelf nooit opgekomen zijn. Ze stoppen het ook in het brood…
Nou ja, ik ben een beetje afgedwaald. Het komt er op neer dat ik nog niet alleen iets gekocht had. Later dan maar.

Dat kwam de volgende dag. Toen had ik plakband nodig. Dus ik ging naar het winkeltje op de campus. Ik kon het plakband niet vinden. Gelukkig was daar mijn redding, het woordenboekje dat ik van Rogier heb gekregen. Deze bevat het woord ‘tape for glueing’. Dat heb ik aan de verkoper laten zien en ik kreeg inderdaad plakband. Het lag achter de kassa en op een totaal onlogische plek naast de batterijen. Laten we het over de indeling van Chinese winkels maar niet hebben. Volgens mij is dat redelijk gerandomiseerd. Althans, dat was zo in de winkeltjes waar ik geweest ben. Het is eigenlijk de kruitvat maar dan nog een graadje erger. Dan hebben jullie er misschien een idee bij.
Naast eten speur ik soms naar kleding. En ik had ergens een jurk gevonden en die ging ik passen. Ik heb de hoeveelheid personeel al eens genoemd. Zo nu ook, overal staat personeel en af en toe waren ze me zelfs aan het volgen. Dan liep ik maar verder.
Ik had de jurk aan en het meisje zei vanalles maar ik verstond het niet. Haar collega viste een boekje met zinnetjes (Chinees en Engels) uit een la en daar hebben we samen in gekeken. Ik had inmiddels mijn woordenboek er ook al bij gepakt. Alleen bood dat niet voldoende info. Met het blaadje kwamen we verder. Ik wilde de jurk alleen niet. Zij zei dat ze het heel leuk vond, maar ik niet. Hoe maak je dat nu weer duidelijk. Heb mijn hoofd geschud en toen kreeg ik een andere. Aangetrokken. Dat was helemaal niks! Maar zij vond van wel, zei ze. Toen kwamen gelukkig de meiden die met me mee waren langs. Die waren het met me eens, dat het niets was en hebben dat tegen de verkoopster gezegd. Ik was gered!

De taalbarrière steekt toch wel de kop op zo nu en dan. Het lukt meestal wel maar het gaat met vallen en opstaan. In het begin kreeg ik vaak veel te veel als ik iets had gekocht.
Ik had ergens interessante koekjes gezien waarvan ik er een wilde. Dus ik stak één vinger op. Blijkbaar bedoelde ik dan niet een koekje maar een unit ofzo. En dat bleek 500 gram. Ze had wat gepakt en ik zei stop, xiexie (dankjewel), en duwde het zakje een beetje weg. Ze snapte het en ging het wegen. Ze kwam terug met een tang om er nog meer te pakken en meldde me dat ze 5 yuan per pond waren. Nee!!! Ik wil geen pond. Ik heb er nu al meer dan zat, 6. Toen maar Nononono geroepen en was het duidelijk.
Ik ben er dan ook achter gekomen dat je dingen hier per gewicht koopt en dat men 1 stuks van iets maar lastig vindt. Terwijl ik vanalles wil proberen en dan geen behoefte heb aan een kilo. Sommige dingen zijn echt niet te eten!! Andere dingen zijn heel erg lekker, maar dan kan ik de volgende keer natuurlijk meer kopen. Prijzen worden aangegeven per pond. Eigenlijk is dat de standaard unit waarmee gewerkt wordt (yi jin). Maar je kunt gelukkig ook 250 gram bestellen (bàn jin).
En proberen te onderhandelen want ik word er dagelijks voor gewaarschuwd dat ik op moet letten niet belazerd te worden met te hoge prijzen… Het is me een keer overkomen, maar toen ging het over 3-4 yuan, daar ging ik niet moeilijk over doen. Dat doen was te moeilijk ;) Ik redeneerde dat die boer ook zijn gezin moest onderhouden en die paar yuan extra gunde ik hem wel.
Wil je niet belazerd worden moet je weten wat de dingen in de supermarkt kosten, daar is de prijs ‘eerlijk’. Of dat zo is laat ik nu ook even in het midden want daar heb ik geen idee van. Leven kost hier niet zoveel, maar ik begeef me in studenten omgeving en studenten hebben hier weinig geld. Die vinden alles duur, ook als ik het goedkoop vind. Maar dat is dan weer het verschil tussen Nederland en China. In Nederland betaal je meer voor producten… Dingen worden wel afgedongen, en soms voor zo weinig dat ik me afvraag of de verkoper wel iets heeft verdiend. Dat is wel moeilijk, maar ik kan het ook niet altijd tegenhouden. Afdingen is heel cultureel bepaald, en Chinezen letten ook op de portemonnee van mensen om hen heen. Dus ook op die van mij. En het is dan ook weer onbeleefd om het te weigeren. Aardig complex dus… in dat opzicht is de supermarkt handig, daar kun je niet afdingen…