De stad

Nanchang City, hoofdstad van de Jianxi Provincie, Zuid west China. De stad waar ik deze zes maanden woon. Oppervlakte bijna 7000 km2 waarvan 210 km2 bebouwd is en woning biedt aan 2.25 miljoen mensen. Een hele hoop dus en de stad behoort tot de 35 meest dichtbevolkte steden. Even omgerekend, er wonen hier 10714,29 mensen per vierkante km!!! Samen delen dus… (bron: website van Nanchang).
Wat misschien ook de moeite van het melden waard is: het behoort tot de categorie ‘oven cities’ oftewel steden die te maken krijgen met bloedhitte in de zomer. De andere steden zijn: Nanjing, Wuhan en Chongching (gemiddeld genomen hebben deze vier steden meer dan 19 dagen per jaar een temperatuur boven de 35 °C). In 2003, had Nanchang 22 dagen een temperatuur boven de 39.7 °C!!!! Ik hoop dat 2012 niet zo’n jaar wordt… Tot nu toe nog niet, maar juli is net begonnen.

Nanchang is opgericht tijdens de Song dynastie in de 12e eeuw, een heeft een zeer gunstige ligging aan de Yangtze rivier die na de Nijl de langste ter wereld is, en vormt een belangrijke verbinding tussen noord en zuid China. De naam Nanchang (Southern flourishing), kreeg de stad in de Han dynastie. Het heeft een rijke geschiedenis en is vaak van naam veranderd. Het oude centrum heeft ooit een stadsmuur gehad die helaas in omgehaald in 1928 om plaats te maken voor de grote ringweg. Inderdaad, er lopen vele wegen door de stad en een grote rotonde in het midden. Zo een waarbij er meerdere wegen over elkaar lopen. De eerste keer had ik geen idee hoe het in elkaar zat. Je moet er even op studeren. Naast vele wegen beschikt de stad over veel water en heeft daarom vele bruggen.
Nanchang wordt ook wel gezien als stad waarin het Chinese bevrijdingsleger is opgericht.
De website beschrijft de stad als volgt: “a given land abundant in natural resources and outstanding in producing talented figures”.
Een echte arbeiders stad waar veel gewerkt en gebouwd wordt. Vanuit het lab heb ik uitzicht op een enorme flat of kantorenpand in aanbouw. Het staat in groene stijgers en aan alle kanten gaat een lift met spullen en mensen continue heen en weer. Iedere dag komt er een laag bij heb ik het idee. Geen idee hoeveel lagen het heeft, maar heel wat. Overigens zie ik nu, als ik dit schrijf, dat ze ook in de breedte aan het bouwen zijn. Er is enorm veel hoogbouw. Woontorens van 50 verdiepingen zijn hier heel normaal. Vrijstaande huizen heb ik nog maar heel weinig gezien. Volgens mij kan ik ze op een hand tellen.
Het was me vanuit het vliegtuig al opgevallen. We kwamen aanvliegen en her en der waren er gaten in het wolkendek. Ik kon een glimp van het landschap opvangen. Groene beboste heuvels, rode lapjes grond, vierkante blokken.
Het vliegtuig daalde verder. Huizen konden worden onderscheiden. Torenflats, en geen kleine ook. De stad Guanzhou schoot onder me door. Grote wijken, hoge huizen. ‘Does everyone lives in a flat here?’ Vroeg ik het meisje naast me. ‘yes, only rich people can afford a house’. China is groot, moet veel mensen kwijt en bouwt de hoogte in.
Zo ook in Nanchang. Het is ten dele terug te vinden in de omschrijving van de stad. De site meldt dat het ‘de beste plaats is om te wonen’ en dat de stad ‘heel hygienisch’ is. Dat laatste, ik weet niet of ik het daarmee eens ben. Ik vind de stad vrij vies eigenlijk. Alhoewel het er vanaf hangt waar je komt. De verschillen tussen arm en rijk zijn overduidelijk te zien. Overal zie je straat vegers die met takkenbezems en karren vuil bijeen schrapen. Maar de armere delen blijven bende en alles is stuk. Elektriciteitskabels lopen dwars over de straat en valt geregeld uit. Ik woon ook niet in het rijkere gedeelte. Mijn appartement vertoont scheuren her en der, kabels lopen overal, en de boel schoon krijgen is lastig. Buiten is de straat her en der stuk.
De prioriteiten liggen anders. De grote wegen (4 baans vaak) zijn goed onderhouden net als de belangrijke gebouwen. Mensen willen een tv, en die staat ook in mijn appartement. Die vond ik nou net niet nodig eigenlijk… Het zou fijner geweest zijn als de horren die voor de ramen zitten geen gaten vertoonden…

Terug naar de bouw. De bouwnijverheid is me gisteren (7 juli) nog extra opgevallen. Ik wilde naar het People’s Parc. Een groot park vlakbij het centrum van de stad. Ik kon gaan met bus 1, 13 en 208. Ik nam 13 want die kwam toevallig voorbij. Ik had wel veel discussie gehoord maar daar geen aandacht aan geschonken omdat ik het niet versta. Ik hoorde wel gepraat over 'er ling san', 208. De andere bus die ik kon nemen. Maar ik ben ingestapt. Toen we aan het schokken waren, (het was zo druk, file van 4 rijen dik, en je kon steeds een meter rijden) zag ik het papiertje op de buitenkant. Iets in de route was gewijzigd concludeerde ik. Ik wist alleen niet in hoeverre dat zo was. Ik kwam er na 30 minuten (waarin we ongeveer 2 km hadden gereden) achter wat er gewijzigd was. De bus ging niet verder en de chauffeuze joeg ons er uit.
Buiten de bus werd meteen duidelijk waarom: er was geen weg meer… We stonden voor een enorme bouwput!
Ik besloot verder te lopen. Langs de puinhoop. Ik zag grote stukken betondraad, veel sloopwerktuigen, veel mensen die foto’s van het geheel stonden te maken (op een gegeven moment was ik een van hen), nog veel meer stof en een standbeeld dat nog overeind stond. Dat laatste deed een lampje bij me opgaan. Dat beeld, die wereldbol op een paal met iets er omheen, had ik eerder gezien. En ik keek verder om me heen. Hé, het gebouw van China Eastern Airlines!!
Toen wist ik het. Het was de een van de grote rotondes waar ik met de bus weleens overheen geweest was. Om naar het ziekenhuis te gaan voor een van de papiertjes die ik nodig had.
En drie weken geleden reed de bus daar ook!!!!
Ik ben benieuwd waarom ze die weg weghalen. Misschien voor de metro, die zijn ze ook aan het boren. Die metro is hard nodig. Het stikt van het verkeer en de bussen. Als alle bestemmingen die je per bus kunt bereiken met de metro te bereiken zou zijn, en de bussen weggedaan werden scheelt dat zoveel file en lawaai!!!! De stad heeft de metro hard nodig om de boel wat te ontlasten. Dan doe je niet meer 30 min over 2 km.

Gebouwen worden voor mijn ogen gesloopt en er wordt in sneltreinvaart iets anders neergezet. Bouwvakkers hebben volgens mij ook zo’n Chinese mentaliteit. Er wordt op vreemde tijden gewerkt. ’s Morgens vroeg en ’s avonds laat. Alhoewel ik de reden daar achter inmiddels ga begrijpen. Op andere delen van de dag is het te heet en dan kun je echt niet op een 50 verdiepingen flat de muur gaan schilderen (35-40 graden). Punt 1 je smelt en punt 2 de verf doet dat ook.

Ik ben op het moment boeken aan het lezen over China ('1000 dagen in China van Bettine Vriesekoop', en ´China per trein´ van Paul Theroux). En zij zeggen precies hetzelfde. Theroux in de jaren 80. China was toen net ‘bevrijd’ van het communisme en de bouw was gestart. Alleen gebouwen moesten na 7 jaar weer neergehaald worden omdat het gevaarlijk werd. Bettine meldt vergelijkbare dingen. Ze woonde in een nieuw appartementen complex in Beijing. Ze ging terug naar Nederland (2008) en kwam een jaar later terug. Toen zag het er al vervallen en slecht onderhouden uit. Dingen waren stuk. Ik denk dat ik in een vergelijkbaar appartementenblok woon en ik vermoed te weten hoe het er uit zal zien als ik in november 2013 terug zou komen…