Sanqing Shan

Bonk, Schok, Hobbel… Na een treinrit van 4 uur in typisch Chinese omstandigheden zitten we 90 min in een minibusje zonder airco die rijdt over een weg die meer gaten heeft dan weg. Je wordt van de ene naar de andere kant geslingerd, en de weg doet dat net zo. Getoeter voor iedere haarspeldbocht.
We gaan namelijk de bergen in, Sanqing Shan om precies te zijn. Het betekend Berg van de ‘The Three Pure Ones’ (Een fatsoenlijke Nederlandse vertaling is er niet). San staat voor drie en Qing voor schoon/puur/rein. De San Qing vertegenwoordigen de ‘drie eenheid’ binnen het Taoïsme en zijn de goden met de hoogste rang. Zij worden gezien als de manifestatie van Tao zelf en zijn de bron van alle bestaan op aarde.
Tao heeft het Ene gemaakt,
Deze Ene heeft Twee gemaakt (yin en yang)
Deze Twee hebben Drie (Sanqing) gemaakt
Deze drie hebben alle wezens gemaakt.
Na deze zijsprong ga ik weer verder met mijn verhaal.
In het busje was het heet, airco was er niet, gelukkig ook niet veel passagiers.
Daar gingen we, omhoog!! De bocht om… En toen zagen we het gebergte liggen! Wolken flarden er omheen. Prachtig!! Eindelijk had ik het gevoel de stad uit te zijn. Heerlijk om eens ergens anders naar te kijken dan naar de flatgebouwen die ik al 2.5 maand om me heen had gehad. Waah!!! Natuur! Bomen, groen! Dat had ik gemist.
Chinese parken zijn erg leuk, maar allemaal ook erg netjes. Keurig aangeharkt. Een meertje, rotspartij, paviljoen, lotusbloemen en (te dikke) goudvissen in het meertje.
Dit gingen geweldige drie dagen worden, dat voelde ik wel.
Het busje bracht ons verder, langs gehuchten met een paar huizen langs de weg. Af en toe stapte er iemand uit of in. Ik kreeg hier een blik op het China dat ik uit de boeken ken. Kleine dorpjes, dingen die niet goed onderhouden zijn. Het viel me meteen op dat er vrijstaande huizen staan. Vaak meerdere verdiepingen. Maar van de bovenste verdieping ontbreekt over het algemeen het glas in de bovenste kozijnen. Blijkbaar is het belangrijk te kunnen laten zien dat je je een groot huis kunt veroorloven. Of je dan ook alles gebruikt is punt twee. Voor glas bovenin was blijkbaar geen geld meer. De wind had er vrij spel. Overigens waren de kozijn in veel huizen niet afgemaakt en zag je het beginsel van wat een kozijn moest worden.
Daarnaast kon je af en toe een blik in de huizen werpen. Ieder huis beschikte over een altaar. En in hoeveel huizen hing er nog het portret van Mao! Met enige regelmaat keek zag ik zijn blik vriendelijk op me neerkijken. Het altaar stond vol geofferde dingen en een kaarsje. In sommige opzichten is Mao nog springlevend. Deder van het arbeidersvolk. In andere huizen was het portret met enig geweld van de muur gehaald en had het de muur beschadigd. Soms kaal en soms vervangen door andere goden.
Na deze reis vol nieuwe beelden en indrukken kwamen we bijna boven. Alleen nog een tochtje met de kabelbaan verder omhoog. Daar hadden we een hotel geboekt. Het hotel was relatief makkelijk te vinden; Da Sanqing Hotel, ‘Groot Sanqing Hotel’. Het stond zelfs vetgedrukt op de plattegrond die we van Lao Ying hadden meegekregen. Alleen groot was het niet. Het overgrote deel van de bedden werd bezet door personeel. Enkele gasten en verder vrije bedden.
We waren in weereens iets Chinees beland. Door de hoge luchtvochtigheid was het overal nat en in de gang stond nog net geen laagje water. Chinezen zijn fan van kleddernat de vloer dweilen en het liefst meerdere keren op een dag. Dit hotel vormde geen uitzondering op deze regel. Het personeel had blijkbaar niets beters te doen…
Ik hoefde mijn boeking niet echt te laten zien. We waren de enige buitenlanders en de vreemde naam moest daar bij horen. De kamer was wit met grote vochtplekken in het plafond en elektriciteitsdraden uit de muur. Dikke dekens op het bed waarbij we ons afvroegen of het nodig was (toch wel omdat het ’s nachts flink afkoelde. Wel een super uitzicht! Rotsen met bomen waar de mist omheen speelde. Ieder moment anders. En koel!!! 10 graden koeler dan in Nachang. Gewoon lopen zonder dat het zweet je uitbreekt. Dat was een tijd geleden.
Nou ja. Tijd om eens buiten te kijken want het was al vier uur ’s middags. En half zeven word het donker. Paden waren erg goed aangelegd. Betonnen paden met hekjes en heel veel trappen.
We hebben anderhalf uur gelopen, geklommen en genoten van het uitzicht.
Ik had het net over keurig aangeharkte paden in de Chinese parken en beneden aan de berg dacht ik dat ik in de bossen terecht zou komen. Dit behoort ook wel tot de categorie Chinees park eigenlijk. Het is een Nationaal park met 5-A status (hoeveel A’s kan een park krijgen?) en staat op de UNESCO wereld-erfgoed lijst. Dat het op die lijst staat kon ik helemaal begrijpen. Prachtige uitzichten op rotsen en bijzondere planten. Ik kan me nu de naam van de berg ook indenken. Als je de paden wegdenkt heb je zicht op pure natuur.
We stonden daar een beetje te mijmeren toen het ging regenen. Tijd om terug te gaan. De regen was er alleen sneller dan wij konden lopen. Binnen de kortste keren was alles vocht om ons heen en zagen we weinig. Compleet verzopen kwamen we bij het hotel. Daar alles nog natter dan toen te kwamen en kleren drogen wilde niet echt dus. Beetje jammer. Morgen hopen op droog weer.
Vrijdag. Wakker worden en de smoezelige gordijnen opentrekken. ‘Laura, er was toch een berg voor ons raam?’ ‘ja’. Nu niet. Ons uitzicht is mist. Dichte mist. We konden net een hand voor ogen zien. Dat was minder. Maar toch naar buiten en ergens zo’n plastic regenjas gekocht. De hele dag hopen op droogte en krachtige zon om de mist te verdrijven. Die bleef uit. Af en toe was er een lichtere mist en werd ons iets van het prachtige uitzicht dat er was gegund. Verder hebben we het gedaan met de bordjes die vertelden over het uitzicht. Maar ondanks de mist en de regen was er genoeg te zien. Iets dichterbij dan je meestal kijkt in de bergen. Veel bijzondere planten en dieren. Mega-veel eekhoorns! Die zijn daar gewend aan mensen en lopen niet voor je weg. Allerlei kleuren waren er te vinden. Daarnaast ook veel libellen en vlinders. Die zouden ons anders minder opgevallen zijn. De hele dag liepen we door een mistig/mysterieus park. Trap op, trap af, meer dan 1000 treden. Plensbuien op het moment dat je net een beetje opgedroogd was. Groepen Chinezen die met gids de berg op gingen, vrouwen op torenhoge hakken of mensen die de berg trotseerden op flipflops. Plastic zakken met eten in de hand. Wij waren de enige buitenlanders en kwamen een verdwaalde Zwitser tegen waarmee we gezellig een kwartier gepraat hebben.
Op een gegeven moment was het tijd terug te gaan naar het hotel, wilden we daar voor het donker zijn. Dat liep alleen compleet anders. Her en der ontbraken bordjes. De kaart van Lao Ying hadden we vanwege alle nattigheid buiten in de kamer gelaten. We vroegen de gidsen de weg maar die wisten de weg eigenlijk niet. Meestal vinden Chinezen het niet leuk je te vertellen dat ze iets niet weten dus sturen ze je ergens heen. Beetje jammer. We zaten aan de verkeerde kant. Een andere gids pikte ons op en met haar moesten we meelopen naar de oostelijke kabelbaan. Wij waren met zuid gekomen. Er zat niets anders op ook al hadden we al gevonden hoe wel wel moesten lopen. Nog een km of 6. Maar dat konden we haar niet duidelijk maken. Dan mee naar de baan. De gids belde ons hotel en die stuurden mensen om ons op te halen, ook al wisten we vanaf daar al helemaal de weg. Er viel niets tegenin te brengen en moesten nat en koud 45 min wachten. We kregen een kruk, aah even zitten. Dat hadden we de hele dag niet gedaan. Na 50 min kwamen er inderdaad mensen van het hotel, op flipflops. Met hen zijn we in sneltreinvaart (5 km in 40 min) naar het hotel gelopen en waren net voor het donker terug. Weer drijfnat.
Het was eigenlijk heel fijn dat ze kwamen! Ook al spraken ze geen Engels. Je weet dat de weg niet meer verkeerd kan gaan. In ons geval was dat sowieso onmogelijk aangezien er maar een was.
Die nacht als een blok geslapen en zaterdag was het een stuk beter weer. Hup, natte schoenen aan en weg. Lopend naar beneden, langs een riviertje dat door de vele regen van de dag ervoor een woeste stroom was geworden. 2.5 km trap naar beneden, sommige mensen deden het omhoog. Blij dat wij dat niet hadden gedaan. Af en toe naar achterom kijken om nog iets te zien van de rotsen waarvan we alleen verkleurde foto’s hadden gezien. Leve de zon! In Nanchang dacht ik niet dat ik dat ooit nog eens zou denken.
Beneden aangekomen moesten we onze weg langs de venters die ons eten, drinken en wandelstokken wilde verkopen vervolgen. Weer 90 min door elkaar geschud worden in het busje en in een volle Chinese trein. Sta-kaartjes zijn volgens mij onbeperkt te koop. Terug de hitte in.
De dagen in de bergen waren anders dan we dachten maar dat maakte het niet minder indrukwekkend natuurlijk! De Chinese natuur is geweldig! Het komt overeen met de glimpen die ik in het vliegtuig had gezien: groene vlakken en rode aarde. Alles is georganiseerd en op korte termijn goed onderhouden, maar je kunt de natuur toch bekijken :D En zo nu en dan heb je die echt nodig…