Beijing

Terug uit Sanqing en we hadden nog een paar dagen in Nanchang. Op 7 augustus vervolgden we onze reis, naar Beijing. Deze keer gingen we niet met de trein maar met het vliegtuig. De enige buitenlanders, zoals ons wel vaker overkomen was.
Twee uur nadat het vliegtuig opgestegen was, daalde het alweer. Wat zagen we: mist. Nee, niet alweer mist!! Die hadden we al gezien. Maar dit was geen water. Het was vette smog. Vanuit de lucht al zichtbaar, en je voelt het op je gezicht. Het ruikt stoffig. Welkom in Beijing!
Gelukkig was het hier wat koeler dan in Nanchang dus dat maakte veel goed.

Het is een heel andere stad dan Shanghai of Nanchang, dat had prof Chen me ook al gezegd. Een typische stad voor het noorden van China. Dat hebben we wel gemerkt. Mensen waren anders, minder gehaast. De stad stikt van de geschiedenis. Bij alle dingen die je bezoekt komt de geschiedenis aan bod.
Er is minder hoogbouw, zeker in het centrum. Rondom het Tiananmen plein werden strenge restricties aan de hoogte van gebouwen gesteld.
Men eet er anders, niet zoveel peper als in het zuiden. Peking eend is een typisch voorbeeld, vrij zoet. Lekker!! Dat hoort natuurlijk bij een bezoek aan Beijing.

Maar we hebben natuurlijk niet de meeste tijd aan eten besteed. Wel veel aan het staan in de metro (vaak als sardien) en het bezoeken van dingen (ook met enige regelmaat sardien). Meer buitenlanders dan in Shanghai. Zoveel dat men niet echt meer de moeite deed om breed glimlachend te groeten en een praatje te maken, zoals in de andere plaatsen waar we geweest zijn vaak wel het geval was. Dat was wel jammer.

De 1e hele dag wat we er waren begon met het Tian’an men plein, het immense plein voor de Hemelse poort waar het enorme Mao portret hangt. De plek van de parades tijdens het Mao regime en de op een bloedbad uitgelopen studentenopstand op 4 juni 1989. Mao ligt er opgebaard, in een mausoleum midden op het plein. Je kunt er in; bezoekers stromen in en uit!! We konden het haast niet geloven. De Lonely planet beschreef dat Chinezen haast een religieus respect tonen voor de vroegere leider. Nu ik de mensenmassa’s zag kon ik dat enigszins plaatsen, hoe lastig ook.
Het plein is enorm!! 44000 m2 en veel beveiliging. Je kunt er lopen maar de zon brandt genadeloos. We liepen met de stroom mee naar de andere kant, richting de verboden stad. Het keizerlijke paleis dat lang ontoegankelijk was voor burgers. Ondanks de grote drukte was het indrukwekkend. Dat mensen zulke dingen maken! In de rij voor een kaartje zag ik een bekend gezicht… even denken. Van wat? Het hostel in Shanghai!! Een Franse jongen die daar met wat vrienden zat. Helaas zag hij mij niet en ik was te verbaasd iets te zeggen. Maar het kan nog gekker…. In het hostel in Shanghai kwam Laura iemand tegen van de middelbare school!! Zeg nooit nooit dus.
Schuifelend door de mensen langs de keizerlijke deuren met 81 knoppen (9*9, het getal 9 staat in de Chinese cultuur voor de hemel) en dakwachters (oneven aantal) op de gekrulde daken die gebouwen tegen brand moeten beschermen liepen we door het complex. Maar waarom staan er dan toch 208 koperen tonnen voor bluswater op het terrein?? De dakwachters hielpen niet echt omdat alle gebouwen in de stad op een na door brand verwoest zijn geraakt in de loop van de tijd.
Bij gebouwen mocht je voor een hekje staan om binnen te kijken. Dat was eigenlijk het geval bij vrijwel alle dingen die we bezochten. Ook bij de Tempel van de Hemel (volledig in elkaar gezet zonder enige spijker! Gedurdende de Ming Dynastie). Kijken voor een hekje. Maar niet het altaar. Daar kon je op. Het altaar waar de offers voor regen gebracht werden. Enorm! Het leek voor mij eigenlijk meer op iets dat de Maya’s gebouwd hadden, ipv de Chinezen.
Beide dingen waren ondanks het kijken voor een hek en het grote aantal mensen erg de moeite waard.

Pompeuze dingen zijn niet de enige die we bekeken hebben. We zijn ook met Chinezen op stap geweest. Drie mensen die bij mij op het lab zitten waren ook in Beijing. Lekker makkelijk dachten we stiekem. Gewoon een dagje waarin we ons konden laten rondleiden. Eheh, ik had het kunnen weten. Het was weer op zijn Chinees met 0,00 voorbereiding. Metro is blijkbaar niet populair (waarom zitten er dan toch zoveel mensen in?), en als je niet weet hoe je ergens moet komen neem je de taxi.
We hadden afgesproken in Nanluoguxiang. Dit is een van de oudste Hutongs (wijken) in Beijing. Leuk om te bekijken en wij waren er nog niet geweest. Dalong en Quenquen kwamen met de taxi omdat ze niet wisten hoe ze bij het metrostation waar we afgesproken hadden moesten komen (met de metro misschien?). Er was geen plan gemaakt, ook niet door ons omdat we dachten dat dat niet nodig was. Dus de hele tijd was het zoeken naar wat we gingen doen. Miscommunicatie vanwege taalbarrières.
Wij waren eigenlijk hun gids, bleek gedurende de dag. Op school leren Chinezen geen kaart lezen en ze wisten niet hoe we bij dingen moesten komen. Wij hadden wel een kaart en konden die lezen. Hoe handig was dat!
Wel hebben we kunnen fiksten typisch eten uit Beijing te eten bij de lunch. Alleen bleek dat we het merendeel niet lekker vonden. De binnenkant van de darm van een koe met pindasaus??? Niet voor ons. Taai en zonder smaak (de pindasaus was in dat opzicht nodig). Zijdetofu die je naar binnen kunt zuigen, eieren gekookt in basisch spul zodat ze doorschijnend blauw warden (1000-jarige eieren)… Maar het was wel leuk om een keer geprobeerd te hebben en we hadden er wel lol mee. En we hadden nooit verwacht mensen in hun eigen land te gidsen…
Hoe makkelijk hadden we het de dag daarop. Het bezoek aan de muur! Dat hadden we geregeld via een tour vanuit het hostel. Je werd ’s morgens met de bus opgehaald. Die zette je 100 km verder weer af. Yeah!! Weer bergen :), nu zonder regenmist!

De muur kwam steeds dichterbij, en we gaan erop! Ergens werden we gedropt en we klommen we naar boven. Ineens sta je op zo’n machtig bouwwerk… Je kijkt om je heen. Prachtig uitzicht op de bergen, de muur die over de toppen door het landschap kronkelt. Trappen, wachttorens, en niet heel veel mensen. Ongelooflijk!! Toch geeft dit ook wel weer een dubbel gevoel, zoals met de meeste dingen die je hier bezoekt. Het bouwwerk is beroemd en omstreden. De bouw heeft vele mensenlevens gekost en diende een militair doel (het land beschermen tegen indringers). Nu is het een toeristische attractie. Zou keizer Qin Shi Huang dat in 220 voor Christus bedacht hebben? Waarschijnlijk niet. Die was bezig met het verbinden van alle kleine muren en het bouwen van zijn Terracotta leger, enigszins lijdend aan grootheidswaanzin.
Toch was het geweldig om over de muur te lopen, trap op, trap af, bergen om je heen. Gesprekken met mensen die langskwamen. Vaak van het reislustige type. Vrij veel Nederlanders. De Zwitser van Sanqing had gezegd dat hij Nederlanders door heel China zag. Bij ons viel het mee, merendeel bij de muur. Sommige delen waren nog niet gerestaureerd en hadden heel hoge treden. Ik had mijn handen net niet nodig om erop te klimmen. Hoe deden die kleine Chinese militairen met hun wapens dat?
Met al deze stof tot nadenken kwamen we na 6 km over de muur in Simatai waar we weer opgepikt werden en terug gingen naar de stad. We hoefden niet te kijken waar we heen gingen.

De week in Beijing zat vol dingen die we hebben gezien, info over de opbouw van paviljoens en tempels. Bij ieder bordje staat wel iets over een een of andere oorlog die het desbetreffende gebouw beschadigd heeft.
Er waren ook veel parken, van die keurig aangelegde. O.a. het zomerpaleis, ook al iets van de keizer. Er was een enorm meer bij, en tempels.
Smog was er op veel dagen maar gelukkig niet allemaal. Wel was het meteen heter als er smog was, een isolerende deken over de stad. De regen nu en dan spoelde de smog omlaag.
De grote regenval in de stad en omgeving zijn we gelukkig ontlopen, net als de orkaan in Shanghai. Alhoewel de restanten van de laatste Nanchang inmiddels gepasseerd zijn en toch het een en ander gesloopt heeft. Water heeft heel hoog gestaan hoorde ik, maar het is ook snel weggezakt. Alles is weer bijna droog.
Conclusie: China is een land waarin het heel erg de moeite waard is om rond te reizen! Je raakt niet uitgekeken eigenlijk, zelfs niet in een stad waar je al drie maanden woont. Ik heb nog drie maanden om leuke dingen te bekijken tussen alle bedrijven door :)