Antwoorden op vragen

Mensen stellen weleens vragen aan mij, over hoe sommige dingen hier gaan of over hoe het hier is. Op sommige vragen heb ik antwoorden gevonden, sommige niet.

Zo over ‘onzintechnologie’. Een bril met fototoestel er in bijvoorbeeld. Judith, toen je het vroeg was het de 1e keer dat ik er iets over hoorde. Ik zie er hier niet veel van, niks eigenlijk. Geen onzintechnologie. Maar dat komt misschien door de stad waar ik zit. Men is hier over het algemeen niet zo rijk en heeft geen geld voor onzingadgets die alleen leuk of mooi zijn. Op een mobiel na. Je moet hier wel een mobiel hebben die alles kan en daarop alles doen. Internetten, QQ gebruiken (= Chinees msn), op Weibo (= Chinees facebook).
Er is eigenlijk overal wel een Chinese versie van, Made in China. Hier staat dat er alleen niet op. Het wordt gewoon aangenomen dat het zo is. Alleen als het ergens anders vandaan komt staat het er op.
Dingen die ergens anders vandaan komen zijn duur. Gerrie, op Japanse producten heerst nog steeds een boycot. Als ik naar de andere universiteit ga met de bus kom je lans de lege Mazda en Suzuki garages. Waag het niet er een te kopen. Verder is de situatie wel bekoeld geloof ik. Gister zag ik op het nieuws dat het leger nog steeds met schepen rond de eilandjes ligt. Verder doet men het af als iets politieks en gaat door met de dingen die hij/zij moet doen. De straat vegen, naar school gaan, dingen verkopen, koken op straat, ’s avonds dansen op het plein of rondjes lopen over de atletiekbaan. Het bruist altijd van de activiteit en de politiek lijkt ver weg.

In het dagelijkse leven word je vooral gestimuleerd veel te kopen. Althans, dat idee heb ik. Reclame is overal. Het is te zien in bushokjes of op de bus. Bussen rijden rond met allerhande reclame, van make up tot pindamelk tot het lokale bier. Men loopt te flyeren op straat en in de supermarkt staan meisjes met stukjes koek of bekertjes met een nieuw drankje. Ze dragen mondkapjes en hebben een microfoon waar ze zo nu en dan iets in tetteren. Waarschijnlijk dat het desbetreffende product heel goed is. Bij de winkels zijn automatische stemmen geïnstalleerd die non-stop de waar aanprijzen. Iedere ochtend rond half 8 fietst er een man rond het gebouw waar ik woon om te vertellen dat er mantou ergens is. Met enige regelmaat vind ik een prop gekleurd papier met de aanbiedingen van de supermarkt een eindje verderop tussen de deurklink en de deur, ik heb geen brievenbus.
De Iphone4 kwam uit enige tijd geleden. Bij de elektronicazaak werd daar aandacht aan besteed. Voor de ingang van het gebouw liepen 4 studenten in ganzenpas achter elkaar. Allemaal met een roze bord met witte karakters. Het enige dat ik kon lezen was Iphone 4 en ik zag een plaatje van het desbetreffende product. Alle vier de borden waren hetzelfde en de studenten liepen continue heen en weer over een aftand van 20 meter ofzo. Bijbaantje… En op deze manier wordt er wel vaker reclame gemaakt.
Als ik kijk naar kledingreclame worden er vrijwel altijd Aziatische modellen gebruikt. Af en toe ook wel Westerse. Maar soms is er zoveel bewerkt dat ik niet goed meer kan zien of het model nu Aziatisch of Westers is. Ze zijn hier wel kampioen beeldbewerking. Soms prachtig en soms ziet het er niet uit. Maar ja, dat is misschien ook een kwestie van smaak.
Op tv zijn er de gebruikelijke reclames voor nieuwe voedingsmiddelen, make-up en auto’s. Die wijken niet veel af van de onze. Happy families worden veelvuldig ingezet. Hier bestaan ze uit Opa en Oma, Ouders en vreemd genoeg twee kinderen. Misschien is dat hier het ideaal beeld. Een gezin met twee kinderen. Maar het mag hier alleen niet tenzij je er geld voor neerlegt. Dat lijken veel mensen te doen, is me opgevallen. Ik zie veel zwangere moeders met een peuter aan de hand.
Lingke vertelde me dat de controle op de handhaving van de een-kinds-politiek per provincie verschilt. Hier lijkt die minder streng te zijn dan in andere provincies. Zij komt uit de Anhui provincie en daar is de controle streng. Hier in de Jianxi provincie blijkbaar niet. Het verbaasde haar ook dat de gezinnen hier groter zijn.
Om samen te mogen wonen moet je getrouwd zijn. En over het huwelijk is nog wel iets grappigs op te merken. Men heeft bij mij al een aantal keer geïnformeerd naar de huwbare leeftijd in Nederland. 18 vinden ze jong. En is die voor mannen en vrouwen hetzelfde? Ja. Oh. Dat is ook raar. Hier is het 21 voor de vrouwen en 22 voor de mannen. Waarom? Weet men niet. ‘Its China’ krijg ik vaak als antwoord als men het niet weet. Daar heb ik het dan mee te doen. Het heeft misschien met financiën te maken. De heer dient het geld te verdienen en haar te onderhouden. Als de jongen ouder is als hij mag trouwen heeft hij misschien meer tijd gehad geld te verdienen. Geen idee. Wie het weet mag het zeggen. Overigens, als de vrouw het ouderlijk huis verlaat is ze onderdeel van de familie van haar echtgenoot. De schoonouders zijn verantwoordelijk en nemen de zorg van kleinkinderen op zich.

Zoals al wel eerder duidelijk is geworden verschild China in veel opzichten van het Westen. Hoe wordt er hier tegen westerlingen aangekeken? Hehe, best grappig om te merken af en toe. Hier heerst het beeld dat we allemaal heel dik zijn, KFC spul en biefstuk eten. ‘Why are you so thin?’ is een van de volgende vragen na de vraag waar ik vandaan kom. Weet ik veel. Kijkend naar de Chinees tegenover me valt me op dat die meestal niet gezetter is dan ik. Soms zelfs dunner. Of ik wel genoeg eet? Ja hoor, prima. Blijft vreemd, ik voldoe niet aan de vooroordelen. En ja, sommige beelden zijn lastig bij te stellen. De stijging van het aantal dikke mensen zet hier ook in, bij een generatie onder mij.
Dan gaat men maar verder over mijn haar. Of dat natuurlijk gekruld is. Ja. En of veel mensen geel haar hebben. Ja.
'Do you have English as your mothertongue?' 'Meiyo' (nee).
'In your country the football is very good'. Geen idee, weinig verstand van. Ze kennen de grote namen wel; van Basten, van Persie. Namen die ik na 5 keer herhalen weet te ontcijferen. Zelfs van Nistelrooy is me gelukt. ‘But in the European cup they lost very quickly’. Yes'. Dat heb ik gemerkt. Het was ook vrij snel klaar met praten over voetbal. Dat speelt hier toch niet zo.
Hier zijn de nationale sporten pingpong en badminton, ook basketbal is populair. Dat laatste zie ik mensen vaak op internet kijken. Sterotype verdeling overigens. Jongens kijken basketbal en de meiden naar ‘the Voice of China’.

Als het gaat over Amsterdam heb ik maar 1 persoon over drugs horen praten. De rest heeft het gelijk over de molens en de tulp. De molen wordt aangeduid met een draaiende beweging, tulp is yùjīnxiāng. Een van de random woorden die ik uit een conversatie weet te halen.
Verder is Nederland niet zo bekend en weten ze het niet op de wereldkaart aan te wijzen. De VS en Canada spreken hier meer tot de verbeelding. Maarja, die zijn groter en makkelijker te vinden.
Als men Nederland hier kent is dus het vanwege de typische dingen, de tulp en de molens, zoals in meerdere plekken op deze wereld. Overigens zegt de klomp ze weer heel wat minder. Als ik het verteld kijken ze me vreemd aan. Wie gaat er nu weer op houten schoenen lopen? Mja, dan kan ik me afvragen waarom ze hier op sandalen van rijststengels gelopen hebben…